Της Όλγας Στέφου
"Τώρα στα ξεχωρίσματα/ Έλα, γιε μου, να φιληθούμε"
Οι δυο γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί, απ'αυτούς που "υπονόμευαν το μέλλον των παιδιών" κι έκαναν απεργίες. Απ'αυτούς τους δασκάλους που τώρα περισσεύουν. Απ'αυτούς που για χρόνια ζούσαν χωριστά, γιατί δεν τους διόριζαν στο ίδιο μέρος.
Έτσι ο μικρός μου αδερφός κι εγώ, όταν η φιλόλογος μητέρα μας μετακινούνταν σε διαφορετικά σχολεία, ζούσαμε μακρυά απ'τον πατέρα μας. Άλλη φορά, ζήσαμε χωρίς τη μητέρα μας για τον ίδιο λόγο. Πάνε περίπου 15 χρόνια από τότε. Οι εκπαιδευτικοί, όπως και τώρα, ήταν υποχρεωμένοι στα πρώτα χρόνια της δουλειάς τους να ζουν νομαδικά, από μέρος σε μέρος, χωρίς τις οικογένειές τους. Για εμάς που ήμασταν παιδιά, η λύπη ήταν ανυπόφορη. Η μητέρα μας, όπως παλιότερα η δική της μητέρα, έφευγε απ'τον τόπο της για να δουλέψει. Ήμασταν εσωτερικοί μετανάστες κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό.
Συνέβαινε οπωσδήποτε το ίδιο και σ'άλλες οικογένειες άλλων εργαζόμενων, όμως η διαφορά είναι πως εμείς ζούσαμε μακρυά ο ένας από τον άλλον, μεγαλώναμε με τον πατέρα μας στο τηλέφωνο να λέμε τα νέα μας κάθε απόγευμα στις οχτώ. Κάποτε πια γυρίσαμε και μείναμε μαζί. Τις τελευταίες μέρες, η μητέρα μας αποφάσισε να απεργήσει για τον εαυτό της, για τους μαθητές της, για όλους αυτούς που θα αναγκαστούν να φύγουν απ'τον τόπο τους, όπως έπρεπε εκείνη να κάνει.
Αν η ανεργία κι η φτώχεια είναι ο πρώτος κίνδυνος, η μετακίνηση είναι ο δεύτερος για τους εκπαιδευτικούς. Η αύξηση του ωραρίου δεν είναι για όλους. Είναι για τους "τυχερούς". Οι άτυχοι δε θα μπορούν να καλύψουν τις προβλεπόμενες ώρες εργασίας και θα πρέπει να πάνε σε άλλα σχολεία.
Η μετακίνηση των εκπαιδευτικών από τόπο σε τόπο πάντοτε ήταν κακώς σχεδιασμένη (όταν ο νεοδιόριστος από πχ. τα Γιάννενα πήγαινε στην Κέρκυρα, τη στιγμή που ο νεοδιόριστος Κερκυραίος πήγαινε κάπου αλλού), τώρα, όμως, είναι διαφορετικά με την απόλυση να περιμένει στη γωνία. Κι είναι σαν επίτηδες σχεδιασμένο έτσι το πλάνο των μεταθέσεων, που να μην μπορεί να γίνει κατανοητό στο ευρύ κοινό. Αλλά πλέον η ανάγκη δε χωράει συμβιβασμούς.
Από το πρώτο λεπτό που οι καθηγητές αποφάσισαν κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση καταδίκασε με επιστράτευση. Αυτή είναι κι η μεγαλύτερη απόδειξη του δίκαιου των αιτημάτων τους, πότε οι προνομιούχοι είχαν τέτοια μεταχείριση από τον κρατικό μηχανισμό; Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτούμε πως χωρίς δασκάλους δεν υπάρχουν μαθητές; Πώς γίνεται να απαιτείς από ανθρώπους με τσεκουρεμένους μισθούς, μακρυά απ'τις οικογένειές τους, χωρίς υλικές υποδομές (ας είναι καλά η Άννα Διαμαντοπούλου), πώς περιμένεις από ανθρώπους που από ένα ήδη γεμάτο ελλείψεις δημόσιο σχολείο θα πάνε σε ένα ακόμη χειρότερο, να μπορέσουν σταθούν μέσα σε μία σχολική αίθουσα;
Χρόνια τώρα προσπαθούν να αλλάξουν το μοντέλο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα κι από δημόσια να μετατραπεί σε ιδιωτική. Τα Μνημόνια ήταν η καλύτερη αφορμή, μέσα σε μία τριετία κατάφεραν να πετύχουν όσα εκείνοι πάλευαν χρόνια ολόκληρα. Τους έχουμε, όμως, νέα: Όταν τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, όταν οι γονείς δεν μπορούν να τους αγοράσουν ακόμα και τα τετράδια, τότε έχετε ήδη χάσει. Κανένας δε μένει απαθής για πάντα.
Σήμερα ο Άδωνις Γεωργιάδης ούρλιαζε σε πρωινή εκπομπή πως "Όποιος καθηγητής δεν πάει στη δουλειά του, θα απολυθεί". Καμία έκπληξη, την ευκολία αυτής της κυβέρνησης να αποφασίζει και να διατάζει την έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Τώρα αποφάσισε να δολοφονήσει τη δημόσια εκπαίδευση χτυπώντας από τη μία στη ζωή κι από την άλλη στην αξιοπρέπεια των καθηγητών. Στην Ήπειρο γι' αυτούς που έφευγαν, τραγουδούσαν μοιρολόγια- ο ξενιτεμένος θεωρούνταν νεκρός. Αλλά κανένας δεν αντέχει να μοιρολογά για πάντα.
Οι δυο γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί, απ'αυτούς που "υπονόμευαν το μέλλον των παιδιών" κι έκαναν απεργίες. Απ'αυτούς τους δασκάλους που τώρα περισσεύουν. Απ'αυτούς που για χρόνια ζούσαν χωριστά, γιατί δεν τους διόριζαν στο ίδιο μέρος.
Έτσι ο μικρός μου αδερφός κι εγώ, όταν η φιλόλογος μητέρα μας μετακινούνταν σε διαφορετικά σχολεία, ζούσαμε μακρυά απ'τον πατέρα μας. Άλλη φορά, ζήσαμε χωρίς τη μητέρα μας για τον ίδιο λόγο. Πάνε περίπου 15 χρόνια από τότε. Οι εκπαιδευτικοί, όπως και τώρα, ήταν υποχρεωμένοι στα πρώτα χρόνια της δουλειάς τους να ζουν νομαδικά, από μέρος σε μέρος, χωρίς τις οικογένειές τους. Για εμάς που ήμασταν παιδιά, η λύπη ήταν ανυπόφορη. Η μητέρα μας, όπως παλιότερα η δική της μητέρα, έφευγε απ'τον τόπο της για να δουλέψει. Ήμασταν εσωτερικοί μετανάστες κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό.
Συνέβαινε οπωσδήποτε το ίδιο και σ'άλλες οικογένειες άλλων εργαζόμενων, όμως η διαφορά είναι πως εμείς ζούσαμε μακρυά ο ένας από τον άλλον, μεγαλώναμε με τον πατέρα μας στο τηλέφωνο να λέμε τα νέα μας κάθε απόγευμα στις οχτώ. Κάποτε πια γυρίσαμε και μείναμε μαζί. Τις τελευταίες μέρες, η μητέρα μας αποφάσισε να απεργήσει για τον εαυτό της, για τους μαθητές της, για όλους αυτούς που θα αναγκαστούν να φύγουν απ'τον τόπο τους, όπως έπρεπε εκείνη να κάνει.
Αν η ανεργία κι η φτώχεια είναι ο πρώτος κίνδυνος, η μετακίνηση είναι ο δεύτερος για τους εκπαιδευτικούς. Η αύξηση του ωραρίου δεν είναι για όλους. Είναι για τους "τυχερούς". Οι άτυχοι δε θα μπορούν να καλύψουν τις προβλεπόμενες ώρες εργασίας και θα πρέπει να πάνε σε άλλα σχολεία.
Η μετακίνηση των εκπαιδευτικών από τόπο σε τόπο πάντοτε ήταν κακώς σχεδιασμένη (όταν ο νεοδιόριστος από πχ. τα Γιάννενα πήγαινε στην Κέρκυρα, τη στιγμή που ο νεοδιόριστος Κερκυραίος πήγαινε κάπου αλλού), τώρα, όμως, είναι διαφορετικά με την απόλυση να περιμένει στη γωνία. Κι είναι σαν επίτηδες σχεδιασμένο έτσι το πλάνο των μεταθέσεων, που να μην μπορεί να γίνει κατανοητό στο ευρύ κοινό. Αλλά πλέον η ανάγκη δε χωράει συμβιβασμούς.
Από το πρώτο λεπτό που οι καθηγητές αποφάσισαν κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση καταδίκασε με επιστράτευση. Αυτή είναι κι η μεγαλύτερη απόδειξη του δίκαιου των αιτημάτων τους, πότε οι προνομιούχοι είχαν τέτοια μεταχείριση από τον κρατικό μηχανισμό; Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτούμε πως χωρίς δασκάλους δεν υπάρχουν μαθητές; Πώς γίνεται να απαιτείς από ανθρώπους με τσεκουρεμένους μισθούς, μακρυά απ'τις οικογένειές τους, χωρίς υλικές υποδομές (ας είναι καλά η Άννα Διαμαντοπούλου), πώς περιμένεις από ανθρώπους που από ένα ήδη γεμάτο ελλείψεις δημόσιο σχολείο θα πάνε σε ένα ακόμη χειρότερο, να μπορέσουν σταθούν μέσα σε μία σχολική αίθουσα;
Χρόνια τώρα προσπαθούν να αλλάξουν το μοντέλο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα κι από δημόσια να μετατραπεί σε ιδιωτική. Τα Μνημόνια ήταν η καλύτερη αφορμή, μέσα σε μία τριετία κατάφεραν να πετύχουν όσα εκείνοι πάλευαν χρόνια ολόκληρα. Τους έχουμε, όμως, νέα: Όταν τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, όταν οι γονείς δεν μπορούν να τους αγοράσουν ακόμα και τα τετράδια, τότε έχετε ήδη χάσει. Κανένας δε μένει απαθής για πάντα.
Σήμερα ο Άδωνις Γεωργιάδης ούρλιαζε σε πρωινή εκπομπή πως "Όποιος καθηγητής δεν πάει στη δουλειά του, θα απολυθεί". Καμία έκπληξη, την ευκολία αυτής της κυβέρνησης να αποφασίζει και να διατάζει την έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Τώρα αποφάσισε να δολοφονήσει τη δημόσια εκπαίδευση χτυπώντας από τη μία στη ζωή κι από την άλλη στην αξιοπρέπεια των καθηγητών. Στην Ήπειρο γι' αυτούς που έφευγαν, τραγουδούσαν μοιρολόγια- ο ξενιτεμένος θεωρούνταν νεκρός. Αλλά κανένας δεν αντέχει να μοιρολογά για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου