Για ποια ΟΛΜΕ; Οι ευθύνες έχουν ...παραταξιακό ονοματεπώνυμο!

Αγγελική Φατούρου και Γιώργος Καββαδίας

εκπρόσωποι των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στα ΔΣ ΟΛΜΕ και ΚΕΜΕΤΕ

ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΟ, ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ, 16^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

- Αποκαθηλώνουμε τον κρατικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό !

- Αλλάζουμε τους συσχετισμούς, επανιδρύουμε την ΟΛΜΕ !

- Οι αγώνες και τα σωματεία στα χέρια των εργαζομένων !

- Ήρθε η ώρα για τη μεγάλη μάχη για τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το δημόσιο σχολείο !

Η απεργία στις εξετάσεις [πρόταση την οποία κατέθεσαν από τις 25/5/2013 και πίεσαν να γίνει απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ] που ψηφίστηκε από μαζικές γενικές συνελεύσεις, όπου συμμετείχαν 20.000-25.000 καθηγητές και ανεστάλη με πραξικοπηματικό τρόπο μετά από πρόταση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ, σε συνδυασμό με το επικείμενο 16^ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας στο τέλος Ιουνίου, δίνουν αφορμή για διάλογο και προβληματισμό σχετικά με τη δράση ή την αδράνεια της ΟΛΜΕ την τελευταία διετία, αλλά και για το ρόλο του συνδικαλισμού γενικότερα. Το κλίμα απογοήτευσης για την απεργία που εξαγγέλθηκε και δεν έγινε, αλλά και ποικίλες παραταξιακές σκοπιμότητες ευνοούν τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό για την προοπτική του κινήματος των καθηγητών. Πολλοί και πολλά κρύβονται μέσα από μια γενική και ισοπεδωτική κριτική προς την ΟΛΜΕ, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη -ή συνειδητά αποκρύπτοντας- ο συσχετισμός δυνάμεων και οι ευθύνες κάθε παράταξης στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, -εκπροσωπούνται 5 παρατάξεις, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έχουν έναν μόλις εκπρόσωπο, 3 ΔΑΚΕ-3 ΠΑΣΚ-2 ΣΥΝΕΚ-2 ΠΑΜΕ. Ακόμα και πολλοί συνδικαλιστές των παρατάξεων του κυβερνητικού και υποταγμένου συνδικαλισμού, ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ, που είχαν μέχρι τώρα την πλειοψηφία με 6 στις 11 έδρες, έχουν το θράσος σε επίπεδο τοπικών ΕΛΜΕ να μεταθέτουν τις ευθύνες τους γενικά και αόριστα «στην ΟΛΜΕ». Παρόμοια τακτική ακολούθησε πρόσφατα για να καλύψει τις ευθύνες της για την απεργία και η ηγεσία των ΣΥΝΕΚ. Το ΠΑΜΕ χρόνια τώρα για να δικαιολογήσει την τακτική της περιχαράκωσης, της «ιδεολογικής καθαρότητας» και της πλήρους αποχής των 2 μελών του από κάθε οργανωτική και συνδικαλιστική υποχρέωση στα πλαίσια της Ομοσπονδίας πλην της συμμετοχής τους στις συνεδριάσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ, όχι μόνο ισοπεδωτικά, αλλά και ψευδέστατα, παραποιώντας την πραγματικότητα, μιλά για 20χρονη πλειοψηφία της ΟΛΜΕ στην οποία περιλαμβάνει πάντα τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (οι οποίες πρωτοεκπροσωπήθηκαν στο ΔΣ της ΟΛΜΕ τον Ιούλιο του 1997), στις οποίες μάλιστα αφοριστικά αποδίδει όλες τις ευθύνες για τα δεινά του κλάδου, αθωώνοντας ή βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ακόμα και αυτές τις ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής. Τι πιο ψευδές από αυτό που γράφουν στην εκλογική τους διακήρυξη: «Είτε έτσι είτε αλλιώς, στο τιμόνι της ΟΛΜΕ για δύο δεκαετίες, είναι η εκπαιδευτική Αριστερά. Αυτοί είναι η ΟΛΜΕ τόσα χρόνια!». Χωρίς να αναφέρουν έστω ΜΙΑ ΛΕΞΗ για τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού! Ίσως, γιατί το ΠΑΜΕ έχει αναγορεύσει σε κύριο εχθρό και «ταξικό αντίπαλο» κάθε αριστερή δύναμη και, κυρίως τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, φτάνοντας στο σημείο να κατηγορεί τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ για τη ματαίωση μιας απεργίας την οποία καταψήφισε, έκανε ό,τι μπορούσε για να μην υπερψηφιστεί, την υπονόμευσε με επιχειρήματα «κοινωνικού αυτοματισμού» (βλ. δηλώσεις Σοφιανού κι άλλων στελεχών του στα ΜΜΕ, ανακοίνωση ΚΝΕ προς τους μαθητές, κλπ), ακόμα και συμμαχώντας με ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ για να υπονομεύσει την ΟΛΜΕ. Γι’ αυτό άλλωστε πήρε και τα εύσημα των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ στη συνεδρίαση του τελευταίου Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ…

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι με δεδομένη την κυριαρχία ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ, που φυσικά δεν ψήφιζαν ενιαία κάθε φορά, ότι πάμπολλες από τις αποφάσεις της ΟΛΜΕ έχουν ληφθεί με διαφορετικούς συσχετισμούς. Δεν είναι λίγες οι αποφάσεις με συμμετοχή και του ΠΑΜΕ, άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές για τον κλάδο. Για παράδειγμα τον Οκτώβρη του 2011 ως ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ είχαμε καταγγείλει «το “μπλοκ” εξουσίας της ΟΛΜΕ, ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ που όχι μόνο δεν πρότειναν καμιά κινητοποίηση πέραν της υπάρχουσας 24ωρης της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ για τις 19 Οκτώβρη, αλλά φρόντισαν παράλληλα να εμποδίσουν και κάθε δυνατότητα να βγάλει ο κλάδος κινητοποιήσεις, αρνούμενοι να συγκληθεί Συνέλευση Προέδρων […] Η στάση των παρατάξεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν πρέπει να γίνει τροχοπέδη στη δράση μας. Πρέπει όλοι να κατέβουμε στις συνελεύσεις και κόντρα στη γραφειοκρατία να αποφασίσουμε μαχητικές μορφές αντίστασης και ανατροπής. Να αποφασίσουμε αποφασιστικές απεργίες, να ενωθούμε με τους άλλους αγωνιζόμενους κλάδους. Να μη πληρώσουμε τα χαράτσια τους. Να τους ανατρέψουμε. Οι συνελεύσεις μας και τα πρωτοβάθμια είναι η δύναμη μας».(ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, προκήρυξη, 11/10/11).

Έγκαιρα είχαμε τονίσει για τη στάση του ΠΑΜΕ: «Όσο και να προσπαθήσει ο συντάκτης της ανακοίνωσης του ΠΑΜΕ να πείσει τα μέλη του ότι είναι η μοναδική επαναστατική δύναμη, η μοναδική που αντιπαρατίθεται στη γραφειοκρατία κλπ. Δεν τα καταφέρνει. Πρέπει όμως να απαντήσει σε μερικά αμείλικτα ερωτήματα. 1] Το ΠΑΜΕ δεν πρότεινε και πίεσε η απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να γίνει στις 19; Απόφαση που πάρθηκε τέλος Σεπτέμβρη παρά τις ραγδαίες εξελίξεις με τα χαράτσια, μισθολόγια κλπ ; 2] Το ΠΑΜΕ δεν ψήφισε στην ΟΛΜΕ μαζί με ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ την απεργία της ΑΔΕΔΥ για τις 19 και τίποτα άλλο; 3] Το ΠΑΜΕ δεν ψήφισε στην ΟΛΜΕ να μη γίνει ούτε συνέλευση Προέδρων ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους συναδέλφους να αποφασίσουν για την τύχη τους; Η επιβολή από τα πάνω μιας άποψης δεν είναι στοιχείο γραφειοκρατίας;4] Οι Παρεμβάσεις δε ψηφίζουν κάθε πρόταση, και του ΠΑΜΕ, που κινείται σε αγωνιστική κατεύθυνση; Μαζί δεν ψήφισαν για τα χαράτσια και για όλες τις αγωνιστικές μορφές που προτάθηκαν; […] (Παρεμβάσεις, Για την τακτική του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, 13/10/2011).

Αλλά και στην ΑΔΕΔΥ επικρίναμε «τη μικροπολιτική στάση του ΠΑΜΕ, η οποία μόνο τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους δεν υπηρετεί, όταν μάλιστα από τον περσινό Φλεβάρη και μετά έχουν ψηφίσει μαζί με τις άλλες παρατάξεις όλες τις αδιέξοδες πρακτικές της ΑΔΕΔΥ».(Δήλωση των εκπροσώπων των Παρεμβάσεων Δημοσίου Τομέα στο Γεν. Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, 12Ιανουαρίου 2012).

Και πάλι πριν μερικούς μήνες: «Σε μια περίοδο που η βάρβαρη επίθεση του αστικού πολιτικού συστήματος, της τρικομματικής κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ ενάντια σ’ όλους τους εργαζόμενους οξύνεται, τη στιγμή που η ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης είναι προ των πυλών, τη στιγμή που χιλιάδες εκπαιδευτικοί απειλούνται με «έξωση»-απόλυση μέσω της επερχόμενης «αξιολόγησης», τη στιγμή δηλαδή που απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση των εκπαιδευτικών για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και το μπλοκάρισμα όλων «των αξιολογικών εγχειρημάτων» από το διοικητικό και ιεραρχικό μηχανισμό του Υπ. Παιδείας, το ΠΑΜΕ έχει βρει τον «εχθρό» του … στις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις εκπαιδευτικών!» (Ανακοίνωση ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, 3/3/2013).

Η Γενική Συνέλευση Προέδρων για την απεργία στις εξετάσεις 15/5/2013

Η βούληση της βάσης του κλάδου καταστρατηγήθηκε στη ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ, την Τετάρτη 15/5. Εντελώς αντικαταστατικά και αντιδεοντολογικά κατατέθηκε πρόταση ταυτόχρονης διπλής ψηφοφορίας (ναι-όχι στην απεργία, ναι-όχι στην κήρυξή της, με την μορφή των όρων και προϋποθέσεων), αφού κατατέθηκε η νέα πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ το οποίο κατά πλειοψηφία (6 υπέρ,3 ΔΑΚΕ - 2 ΣΥΝΕΚ - 1 ΠΑΣΚ, 2 λευκά-παρόν ΠΑΜΕ, 1 κατά ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), πρότεινε αναστολή.

Από ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ ουδεμία έκπληξη. Συνεπείς στο δρόμο της υποταγής και της υπονόμευσης των αγώνων! Είναι ήλιου φαεινότερο, και φάνηκε από τις λυσσαλέες αντιδράσεις κυβέρνησης-καθεστωτικών ΜΜΕ, ότι το σύνθημα για πολιτική σύγκρουση με τις δυνάμεις του μνημονιακού τόξου και της κρατικής καταστολής, προκαλούσε πολιτικές αϋπνίες και ανατριχίλες, και όχι μόνο στην άθλια τρικομματική συγκυβέρνηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του, αρνήθηκε μέχρι τέλους να δηλώσει την έμπρακτη υποστήριξή του, τόσο στην απόφαση του κλάδου για απεργία στις εξετάσεις, όσο και κυρίως στην απόκρουση της πολιτικής επιστράτευσης μέσω της απεργίας, ενώ όλες τις προηγούμενες μέρες οι δηλώσεις Σκουρλέτη έδειχναν την κατεύθυνση (έχετε μεν δίκαια αιτήματα, κάντε τις εξετάσεις και μετά το υπουργείο να σας καλέσει σε διάλογο). Τα μέλη της ηγεσίας των ΣΥΝΕΚ παραδέχονται: «Οι εκπρόσωποι των ΣΥΝΕΚ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, με αίσθημα ευθύνης, συνεκτιμώντας τη γενικότερη κατάσταση στον κλάδο, στο συνδικαλιστικό κίνημα και την κοινωνία, υποστήριξαν την άποψη ότι δεν έχουν διαμορφωθεί οι όροι και οι προϋποθέσεις για να πάμε στην κρίσιμη και αποφασιστική σύγκρουση». Στη συνέχεια παραποιώντας την πραγματικότητα ρίχνουν τα βάρη σε όλους: «Όλες οι παρατάξεις, στην πραγματικότητα, εκτιμούσαν πως δεν υπάρχουν όροι μαζικού κινήματος για να σπάσει η επιστράτευση» και: «Αναγνωρίζουμε πως η όλη διαδικασία μας τραυμάτισε και έχει σε αυτό όλο το ΔΣ σοβαρό μερίδιο ευθύνης.» (Ε. Ζωγραφάκη, Θ. Κοτσιφάκης, Για τον απολογισμό…, «Η ΑΥΓΗ» 26 – 5 – 2013).

Επίσης, τα στελέχη του ΠΑΜΕ θα έπρεπε να κοκκινίζουν από ντροπή. Συντάχθηκαν με το συντηρητικό συρφετό των Τρεμοπρετεντέρηδων, ενάντια στην απεργία στις εξετάσεις. Έδωσαν χείρα βοηθείας σε ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ, ψηφίζοντας μαζί τους υπονομευτική απεργία την Τρίτη 14 Μάη!, ημέρα Γ.Σ. όλων των ΕΛΜΕ της χώρας. Λοιδόρησαν και συκοφάντησαν τον αγώνα του κλάδου, ισχυριζόμενοι ότι οι καθηγητές παλεύουν για το …δίωρο. Κράτησαν τα «ταξικά συνδικάτα» του ΠΑΜΕ στη φορμόλη, αφού ούτε ένα δεν πήρε απόφαση για απεργία – στάση εργασίας – διαδήλωση, ή οποιαδήποτε άλλη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της Παρασκευής! Με λίγα λόγια ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος εναντίον της απεργίας, την υπονόμευσαν όσο και όπου μπορούσαν και οι πρόεδροι του ΠΑΜΕ ψήφισαν όλοι –πλην ενός– λευκό, κατά ή παρόν στη ΓΣ Προέδρων (δηλαδή υπέρ της αναστολής της απεργίας!), ενώ συμφώνησαν και με τη διαδικασία της διπλής ταυτόχρονης ψηφοφορίας!

Αξίζει εδώ να θυμίσουμε την πρόταση των Παρεμβάσεων από τα μέσα Μάρτη του 2013, σε συνεδρίαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, όπου υπήρξαν προτάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις το 1^ο δεκαπενθήμερο του Απριλίου. Επειδή εμείς περιμέναμε και προειδοποιούσαμε για όσα επακολούθησαν (αύξηση ωραρίου, αναγκαστικές μεταθέσεις, διαθεσιμότητες, απολύσεις, αξιολόγηση κλπ) και παλεύαμε -χωρίς αποτέλεσμα- από το Νοέμβριο του 2012 να πάμε σε ΓΣ Προέδρων η οποία να αποφασίσει πολύμορφο παρατεταμένο απεργιακό αγώνα, επανήλθαμε με νέα πρόταση το Δεκέμβριο 2012 για απεργία που θα προετοιμαστεί ένα μήνα και θα ξεκινήσει 20/1/2013, η πρότασή μας ήταν ότι θα στηρίξουμε οποιαδήποτε απεργιακή πρόταση τον Απρίλιο,στο βαθμό που συμπεριλάβει και την κήρυξη απεργίας για την πρώτη ημέρα των εξετάσεων (17/5), ακριβώς για να καταδεικνύεται -και προς τον κλάδο μας και προς το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα και προς την κυβέρνηση- η αποφασιστικότητά μας να συγκρουστούμε και όχι να πάμε σε άλλη μια άμαζη εθιμοτυπική απεργία λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία για το Πάσχα. Η πρότασή μας δεν έγινε δεκτή ούτε από το ΠΑΜΕ, ούτε από τα ΣΥΝΕΚ. Διαφορετική, πιθανότατα, θα ήταν η εξέλιξη αν είχαμε 45 μέρες να προετοιμάσουμε τη μεγάλη πολιτική σύγκρουση της απεργίας στις εξετάσεις και όχι 4 μέρες όπως τώρα…

Γενικότερα για τη δράση και την αδράνεια της ΟΛΜΕ

Τρία χρόνια τώρα δώσαμε πολλές μάχες, ορισμένες εξ’ αυτών με τεράστια μαζικότητα, αποφασιστικότητα και αυτοθυσία (ας θυμηθούμε την 12^η Φεβρουαρίου του 2012, όπου για 7 ώρες εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές δέχονταν την αγριότητα της κρατικής καταστολής στο Σύνταγμα και δεν υποχωρούσαν), που δυστυχώς, όμως, δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν την αντεργατική λαίλαπα. Ήταν μάχες, οι περισσότερες, προφανώς αναγκαίες, για να περισώσουμε ό, τι μπορούσε να περισωθεί, αλλά χωρίς σχέδιο και κλιμάκωση. Οι ελεγχόμενες από ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν καθηλώσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε ρόλο παθητικού θεατή της ανελέητης επίθεσης κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ και χειροκροτητή ορισμένων βασικών πλευρών της (βλ. θέσεις για «ανταγωνιστικότητα», «αξιολόγηση δομών και προσωπικού δημοσίου», κοινωνικός εταιρισμός, αποδοχή ένταξης της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκή Ένωση, ΟΝΕ, ΝΑΤΟ κλπ).

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ, αλλά και όλες οι συμβιβασμένες ηγεσίες στις Ομοσπονδίες ή και στα πρωτοβάθμια σωματεία ούτε θέλουν και ούτε μπορούν να οργανώσουν έναν νικηφόρο αγώνα. Δε θέλουν γιατί έχουν ταχθεί στην ουσία με τη μεριά της αστικής πολιτικής και χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις του Μνημονίου σαν το μακρύ τους χέρι μέσα στο κίνημα. Γι’ αυτό άλλοτε ροκανίζουν το χρόνο, άλλοτε υπονομεύουν ανοιχτά τους αγώνες (όπως έκαναν τώρα με την απεργία της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις), πότε μεταμορφώνονται και μεταλλάσσουν περίβλημα παραμένοντας οι ίδιοι, έβαζαν(και όπου μπορούν συνεχίζουν να το κάνουν) το χέρι στο «μέλι» της αστικής εξουσίας, σπέρνουν απογοήτευση και ηττοπάθεια, ώστε να αποτρέψουν τον κόσμο από το να αντιπαρατεθεί νικηφόρα και αποτελεσματικά. Δεν μπορούν γιατί, εξαιτίας της στάσης τους, έχουν εισπράξει τη χλεύη και την αποστοίχιση των εργαζόμενων από τις διαδικασίες των σωματείων.

Στο πλαίσιο αυτό κινήθηκε και η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ. Ταυτίστηκε απόλυτα με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ περιοριζόμενη στις 24ωρες γενικές απεργίες (25 την τριετία της κρίσης και δύο 48ωρες),που κι αυτές ακόμη κηρύχτηκαν υπό την πίεση των εργαζομένων, υπονομεύοντας ταυτόχρονα ή υποτιμώντας την οργάνωσή τους, με στόχο την απογοήτευση και το συμβιβασμό. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ όχι μόνο δεν αξιοποίησε τις αγωνιστικές παραδόσεις του κλάδου, παραδόσεις που είχαν διαμορφώσει μια συλλογική αγωνιστική ταυτότητα και είχαν πετύχει αξιοσημείωτες νίκες απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες (τρίμηνα το 1988-απεργία στις εξετάσεις ενάντια σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, απεργία ’90, καταλήψεις-κινητοποιήσεις-δολοφονία Τεμπονέρα-πτώση Κοντογιαννόπουλου ’91, επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης το 1997- 2 μήνες απεργία, οι συγκρούσεις στα εξεταστικά κέντρα του ΑΣΕΠ το 1998 και ο διορισμός όλων των δεκάδων χιλιάδων αναπληρωτών τα επόμενα χρόνια, επίδομα διδακτικής προετοιμασίας το 2006, τη μείωση του ωραρίου, την παιδαγωγική ελευθερία, τα 30 χρόνια για σύνταξη, τη δημοκρατία στους συλλόγους διδασκόντων), αλλά οδηγούσε τον κλάδο να πέσει και αμαχητί.

Οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ) λειτουργούν ως στυλοβάτες των αντιλαϊκών μέτρων, είτε συναινώντας ανοιχτά στην αντιλαϊκή πολιτική, είτε υπονομεύοντας τους αγώνες όταν τα κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη τους στις ΕΛΜΕ όχι μόνο δε βοηθούν αλλά ούτε καν συμμετέχουν σε απεργίες – διαδηλώσεις – οργάνωση της πάλης, καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την υποταγή. Είναι οι παρατάξεις που υπερθεμάτιζαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια, υπέρ της «καλής αξιολόγησης». Η αντίθεσή τους στην προτεινόμενο ΠΔ εκφράζει τις ενστάσεις τους για τον τρόπο και τα αποτελέσματα εφαρμογής της, ενώ κάποιοι εξ’ αυτών εξακολουθούν να καθησυχάζουν τους εκπαιδευτικούς ότι «τίποτα δεν θα εφαρμοστεί», όπως τους καθησύχαζαν το Σεπτέμβρη του 2011 ότι οι μισθοί μας δε θα μειωθούν, ή μέχρι το Μάρτη του 2013 ότι το ωράριο δε θα αυξηθεί, ότι η διαθεσιμότητα, η αναγκαστική μετάθεση και οι απολύσεις είναι κινδυνολογία των «αριστεριστών»! Πολλοί εξ’ αυτών υποστήριξαν επίσης ανοιχτά και τον αντιλαϊκό νόμο του «Καλλικράτη», ενώ έδειξαν «κριτική» ή ανοιχτή στήριξη στο μέτρο των Συγχωνεύσεων Είναι οι δυνάμεις που σύρθηκαν και σέρνονται στους διαλόγους της υποταγής, καταργώντας ακόμη και τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης των προέδρων για 48ωρη απεργία εν όψει της επέλασης του οδοστρωτήρα της «Αξιολόγησης»-απόλυσης και των αναγκαστικών μεταθέσεων-απολύσεων που θα προέκυπταν μέσα από την αύξηση του διδακτικού ωραρίου.

Εδώ αξίζει να κάνουμε μια υπενθύμιση. Μόνο η παράταξή μας, οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, είχε εξ’ αρχής, από το 1987 δηλαδή, καθαρή θέση ενάντια στην αξιολόγηση σ’ όλες της τις εκδοχές, κι αυτό λειτούργησε θετικά στον ολικό ή μερικό επανακαθορισμό των θέσεων των άλλων δύο παρατάξεων που αναφέρονται στην αριστερά και στην τροποποίηση των θέσεων της ΟΛΜΕ μέσα από τα τελευταία συνέδριά της και τις αποφάσεις των ΓΣ Προέδρων των ΕΛΜΕ. Η μεν ΕΣΑΚ –ΔΕΕ ήταν υπέρ της αξιολόγησης και ευτυχώς άλλαξε θέση προς το τέλος της δεκαετίας του ’90, η δε Αγωνιστική Συνεργασία – σήμερα ΣΥΝΕΚ ήταν αυτή που μαζί με την ΠΑΣΚ είχε περάσει τη θέση για την ¨καλή¨ αξιολόγηση (αυτοαξιολόγηση, αξιολόγηση σχολικής μονάδας και άλλα φληναφήματα) στο 8^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, θέση που μόνον οι Παρεμβάσεις πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις, όπως είχαν κάνει και στο εκπαιδευτικό συνέδριο της ΟΛΜΕ στα Τρίκαλα λίγα χρόνια νωρίτερα, ενάντια σε βασικά τότε στελέχη της ίδιας παράταξης. Η θέση των ΣΥΝΕΚ έχει μεν διαφοροποιηθεί σε θετική κατεύθυνση, ιδιαίτερα μετά την επίθεση των τελευταίων μνημονιακών χρόνων, αλλά παραμένει σκόπιμα ασαφής και θολή στην ολότητά της.

Επίσης, αρνηθήκαμε τη συμμετοχή στο διάλογο – κοροϊδίας και υποταγής την άνοιξη του 2012 επί κυβέρνησης Παπαδήμου, ενώ η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ συμμετείχε. Το ίδιο κάναμε και το Νοέμβρη του 2012 για την αξιολόγηση, που δεν συμμετείχαμε στη σχετική συνάντηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ με τον Αρβανιτόπουλο. Τονίζαμε χαρακτηριστικά: «Κακοστημένο  θέατρο ήταν οι συναντήσεις του υπουργού παιδείας Μπαμπινιώτη με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες για την αξιολόγηση. Εκεί οι πλειοψηφίες σε ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΟΙΕΛΕ είχαν το ρόλο του κομπάρσου.Τα περί συζήτησης από μηδενική βάση για την εφαρμογή της αξιολόγησης και οι δήθεν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα γίνουν απολύσεις δεν πείθουν κανένα. Ο υπουργός μιας κυβέρνησης με άμεση ημερομηνία λήξης δεν μπορεί προφανώς να δεσμευτεί για πολλά. Πρώτα από όλα γιατί ο στόχος αυτών των συναντήσεων λίγο πριν τις εκλογές δεν ήταν παρά η συμμετοχή των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών σε ένα διάλογο όπου η εφαρμογή της αξιολόγησης θεωρείται δεδομένη[…]Σε αυτό το θέατρο του Μπαμπινιώτη το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν είχε καμία θέση, ενώ ήταν απαράδεκτες οι δηλώσεις του προέδρου του ΔΣ Ν. Παπαχρήστου που θέλουν την ΟΛΜΕ να ζητά αξιολόγηση για τη βελτίωση της εκπαίδευσης. Λες και οι αποφάσεις των συνεδρίων της ΟΛΜΕ και των συνελεύσεων των ΕΛΜΕ ενάντια στην αξιολόγηση είναι αέρας κοπανιστός!» (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, προκήρυξη 21 – 4 – 2012).

Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ όλο το προηγούμενο διάστημα συμβιβάστηκε και αρνήθηκε να εκπληρώσει ακόμη και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της: Παραβίασε συνειδητά όλες τις αποφάσεις ακόμη και για απεργία και δεν πραγματοποίησε τις Γ.Σ. κλιμάκωσης των αγώνων. Περιορίστηκε στις τυπικές διαμαρτυρίες για το «ενιαίο» φτωχολόγιο πέρσι, χωρίς την κατάλληλη ενημέρωση του κλάδου, όπως έκανε και φέτος για την αξιολόγηση – λαιμητόμο, την ώρα που το υπουργείο έχει έτοιμο το Π.Δ. και ψήφισε προ πολλού την «Ανεξάρτητη Αρχή Ποιότητας» για την αξιολόγηση πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Τονίζαμε στις 10/2/2013 «ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΕΙΣ ΜΑΣ…ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΦΑΓΕΙΟΥ Και ενώ η διάλυση των δομών της δημόσιας εκπαίδευσης προχωρά με γοργούς ρυθμούς, ενώ η αξιολόγηση[μηχανισμός απολύσεων- βαθμολογικής καθήλωσης- υποταγής και τρομοκράτησης- κατηγοριοποίησης σχολείων κλπ είναι προ των πυλών, ενώ η επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις γίνεται όλο και πιο βάρβαρη (ετοιμάζονται για νομική απαγόρευση -στην ουσία- του δικαιώματος της απεργίας και σε συντριπτικό χτύπημα στα συνδικάτα), ενώ με απειλές και αυθαιρεσίες στα σχολεία παραβιάζονται σωρηδόν ωρολόγια και αναλυτικά προγράμματα  (μείωση ωρών διδασκαλίας, απλήρωτες υπερωρίες, μετακινήσεις καθηγητών από τις οργανικές τους θέσεις κλπ, προκειμένου να μειωθούν όπως-όπως τα χιλιάδες κενά προσωπικού σε όλη τη χώρα, αλλά και να στρωθεί ο δρόμος στην επικείμενη αύξηση του διδακτικού ωραρίου) και ενώ ανακοινώνεται επίσημα ότι "Τρεις βασικές δεξαμενές της διαθεσιμότητας θα αποτελέσουν ο χώρος της παιδείας που αριθμεί περισσότερους από 150.000 εργαζομένους, ο ευρύτερος δημόσιος τομέας που εκτιμάται ότι ξεπερνά τους 100.000 υπαλλήλους και η τοπική αυτοδιοίκηση που αριθμεί 80.000 εργαζομένους"(Έθνος 9/2/2013), η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ περί άλλα τυρβάζει… Για την ακρίβεια, με μια αναιμική -αριθμητικά και πολιτικά-πλειοψηφία των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ, το ΔΣ ετοιμάζεται να συναντήσει την Τετάρτη τον υπ. Παιδείας για το ΠΔ της αξιολόγησης, τη στιγμή μάλιστα που ακόμη και η ΔΟΕ (!) αρνήθηκε την προσχηματική συζήτηση για τις νέες προαποφασισμένες αντιεκπαιδευτικές αποφάσεις του. Ήδη έπρεπε να έχει προ πολλού ολοκληρωθεί ο κύκλος Γενικών Συνελεύσεων και η Γενική Συνέλευση Προέδρων των ΕΛΜΕ, προκειμένου ο κλάδος μας να συζητήσει και να αποφασίσει με τη μέγιστη δυνατή πλειοψηφία τον τρόπο αντίδρασής του στις εντεινόμενες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις τόσο στη δομή και το χαρακτήρα του σχολείου, όσο και στη δραματική επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών των εκπαιδευτικών. Η όποια καθυστέρηση είναι συνειδητή υπονόμευση του εκπαιδευτικού κινήματος και χέρι βοηθείας στη βάρβαρη πολιτική τρικομματικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Άλλωστε, δεκάδες ΕΛΜΕ καλούν (και εγκαλούν) το ΔΣ της Ομοσπονδίας να συγκαλέσει άμεσα Γ.Σ. Προέδρων. Ζητάμε, επομένως, στη συνεδρίαση της Τρίτης 12/2 (αφού όλες οι προτάσεις μας για έκτακτη σύγκλιση οποιαδήποτε ημέρα απορρίφθηκαν) να αποφασιστεί ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΡΟΕΔΡΩΝ το αργότερο μέχρι 23/2 (η αρχική μας πρόταση ήταν για 8/2) και να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα για την επιτυχία της γενικής απεργίας της 20^ης 2. Υ.Σ. Και ενώ η κυβέρνηση και τα σε διατεταγμένη υπηρεσία τελούντα ΜΜΕ δίνουν τα ρέστα τους προκειμένου να συκοφαντήσουν και να εξευτελίσουν την ίδια την έννοια και την υπόσταση των Σωματείων, οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές προσφέρουν άλλο ένα καλό επιχείρημα για τον επιχειρούμενο διασυρμό. Μπλε και πράσινοι εν ενεργεία συνδικαλιστές, μέλη προεδρείων και ΔΣ ΕΛΜΕ, διορίστηκαν μέλη των ΠΥΣΔΕ (θυμίζουμε ότι τα 3 μέλη των ΠΥΣΔΕ ορίζονται από τη διοίκηση και τα δύο είναι οι αιρετοί εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών) και εννοούν να μην παραιτούνται από τα συνδικαλιστικά όργανα! Ακόμα και όταν τα περισσότερα καταστατικά των πρωτοβάθμιων σωματείων μας θεωρούν ασύμβατες τις δυο θέσεις, αυτοί εννοούν να παραμένουν γατζωμένοι και στη θέση του εκπροσώπου της διοικητικής ιεραρχίας και στη θέση του –υποτιθέμενου- ελεγκτή και πολέμιου αυτής! Αιδώς Αργείοι… (ΔΗΛΩΣΗ της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ και του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ, εκπροσώπων των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στα ΔΣ της ΟΛΜΕ και του ΚΕΜΕΤΕ, 10/2/2013»)

Υποβάθμισε τις διεκδικήσεις σε γενικόλογα αιτήματα, χωρίς ιεράρχηση και συγκεκριμενοποίηση. Τονίζαμε μετά τη στάση …αγώνων που κήρυξαν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ – ΟΛΜΕ: «Είναι φανερό ότι το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν μπορεί να χειριστεί τη μεγάλη μάχη που πρέπει να γίνει για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, του δικαιώματος των μαθητών στη μόρφωση, του δικαιώματος των εκπαιδευτικών στη δουλειά, την παιδαγωγική ελευθερία και τον αξιοπρεπή μισθό» (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, προκήρυξη 21/ 4/ 2012).

Αποδέχτηκε στα λόγια την πρότασή μας για το συντονισμό με κλάδους, ομοσπονδίες και σωματεία, αλλά όταν οι εργαζόμενοι στην υγεία, στους ΟΤΑ ή στο ΜΕΤΡΟ απεργούσαν, αρνήθηκε την κλιμάκωση και το συντονισμό. Διεκπεραίωνε τυπικά το ρόλο της με ανακοινώσεις, ενώ δεν κάλυψε τον κλάδο από τις επιθέσεις και δεν οργάνωσε μέσα από Γ.Σ. την απάντησή του για την κατάργηση του αμετάθετου, τα πειθαρχικά, τις αργίες κ.ά. Ασχολήθηκε αποσπασματικά με τα καθημερινά προβλήματα (κενά, υπερωρίες, παραβίαση ωραρίου, υποχρηματοδότηση, οργανικές θέσεις, κ.α.), χωρίς τη σύνδεση μεταξύ τους άρα και την επίτευξη της ενιαίας αντιμετώπισής τους.

Διακρίθηκε για την αντιδημοκρατική πρακτική της και παρά τις δεκάδες καταγγελίες των ΕΛΜΕ αρνήθηκε τις Γ.Σ. των Προέδρων. Συγκάλεσε μόλις πέντε όλη τη διετία! Ως ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ είχαμε επισημάνει έγκαιρα και προτείνει: «Είναι εμφανές ότι το ΔΣ της ΟΛΜΕ με τη σημερινή του σύνθεση είναι ανίκανο να ανταποκριθεί στα δύσκολα πραγματικά για την περίοδο καθήκοντα του. Μέσα σε ένα χρόνο έχουν αλλάξει τα πάντα και πρέπει αυτό να αντανακλαστεί και στο συνδικάτο. Η μόνη έντιμη και επιβεβλημένη λύση είναι ένα έκτακτο συνέδριο άμεσα, που θα βοηθήσει να συσπειρωθεί ο κλάδος σε αναγεννημένα σωματεία, ανανεωμένα με τους νέους αγωνιστές που βγαίνουν μπροστά όλο αυτό το διάστημα, για να επαναφέρουν την ελπίδα, να εμψυχώσουν και να ανατρέψουν τη σκουριά της γραφειοκρατίας που για χρόνια λυμαίνεται το συνδικάτο» […] (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ 16/5/2012).

Ακόμα και τώρα, μετά την αναστολή της απεργίας προτείναμε, και δυστυχώς απορρίφθηκε, σε 3 συνεδριάσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ, να γίνει ΓΣ Προέδρων μέχρι 15/6, για να αποφασιστεί απεργιακή κινητοποίηση για το σπάσιμο της επιστράτευσης και την αποτροπή των απολύσεων.

Η Αυτοκριτική μας

Η αυτοκριτική αρχίζει από Α, παραπέμπει στην Αριστερά και αποτελεί βασικό της γνώρισμα. Μακριά από μας ότι όλα λειτουργούν σωστά στις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ότι δεν υπήρχαν αδυναμίες, ελλείψεις, λάθη στη δράση μας. Δε διεκδικούμε το «αλάθητο», λάθη δεν κάνουν ή νομίζουν έτσι, μόνο όσοι είναι ακίνητοι, μακριά από τους αγώνες και τις αγωνίες των εκπαιδευτικών, περιχαρακωμένοι και αδιάφοροι για την τύχη των συνδικάτων. Ακούμε με προσοχή κάθε καλοπροαίρετη γνώμη και κριτική ώστε να διδασκόμαστε και να βελτιωνόμαστε.

Πρώτα απ’ όλα οι σημαντικές οργανωτικές αδυναμίες και η ελλιπής οργανωτική ανάπτυξη των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ σε όλες τις ΕΛΜΕ της χώρας είναι η «αχίλλειος πτέρνα» μας. Η πολυμορφία στα σχήματα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ είναι η μεγάλη μας δύναμη, αλλά ουκ ολίγες φορές γίνεται αδυναμία μας. Όμως η γενικότερη δράση μας και οι προτάσεις μας ήταν απόρροια μιας ξεκάθαρης γραμμής ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής μέσα από πολύμορφους αγώνες, στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός παλλαϊκού-πανεργατικού μετώπου αντίστασης-ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Παράλληλα δεν υποτιμήσαμε ποτέ τον καθημερινό αγώνα για τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα του κλάδου και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας. Ίσα-ίσα, οι σύντροφοι των Παρεμβάσεων μαζί με άλλους ταξικούς συνδικαλιστές είναι πάντα μπροστά στις μάχες των πρωτοβάθμιων σωματείων, των ΕΛΜΕ, για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα, υπερασπιζόμενοι το δημόσιο σχολείο, τον κλάδο και κάθε συνάδελφο ξεχωριστά.

Η Αριστερά, στην εκπαίδευση, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα μεγαλειώδη έγιναν μέχρι τώρα, αλλά και για όσα χάθηκαν. Για όσα ειπώθηκαν μισά κι όσα γινήκανε σημαίες ευκαιρίας, αλλά και για όσα έγιναν λάβαρα πρωτοφανέρωτων, απελευθερωτικών στο σύνολό τους αγώνων. Ο δικός της σκοπός δεν είναι ούτε η ΕΕ, ούτε η διαχείριση, ούτε τα κομματικά ιερατεία και οι ψήφοι δυσαρέσκειας ή ανοχής, ούτε η συμμετοχή σε αστικά παιχνίδια και γραφειοκρατίες. Αλλά να προσδοκά να φέρνει στο προσκήνιο τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζόμενων, του λαού και των παιδιών τους. Να γίνεται νους, καρδιά και νεύρο του αγώνα αυτών που τα χέρια και η σκέψη τους παράγουν τον πλούτο της ζωής, τις αξίες, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια. Να δίνουν δύναμη στη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος ανατροπής στην εκπαίδευση και την κοινωνία. Με αυτό το μέτρο θα κριθούν σε αυτή τη διαδικασία.

Για τη ριζοσπαστική ανασυγκρότηση του σ. κ.

Η αναμέτρηση είναι μπροστά μας! Να κάνουμε μια εργώδη προσπάθεια για γοργή ανασύνταξη των δυνάμεων του αγωνιζόμενου κλάδου. Προμετωπίδα η άρση της πολιτικής επιστράτευσης, η αντίσταση στις απολύσεις, την αξιολόγηση και το φθηνό υποταγμένο και πειθαρχημένο σχολείο της αγοράς, στις μνημονιακές πολιτικές κυβέρνησης – ΕΕ– ΔΝΤ, στην ισοπέδωση της εκπαίδευσης και κάθε δημόσιου αγαθού!

Παίρνουμε απαντοχές από τη βάση του κλάδου, τις Γ.Σ., τα βλέμματα της οργισμένης κοινωνίας που στράφηκαν με ελπίδα στον αγώνα μας. Δεν έχουμε άλλο δρόμο, παρά να αγωνιστούμε, συσπειρωμένοι στα σωματεία μας, στις ΕΛΜΕ, για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, ξεπερνώντας ή αλλάζοντας όσες συνδικαλιστικές δομές εμποδίζουν ή συμβιβάζονται, για τη συντονισμένη δράση όλων των εργαζομένων, δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα. Να ξαναστήσουμε τα σωματεία στα πόδια τους. Να ξαναζωντανέψουμε τις ΕΛΜΕ ως πραγματικές συλλογικότητες εργαζόμενων, στους αγώνες, στον πολιτισμό, στην αλληλεγγύη. Να αποφασίζουν και να διαχειρίζονται τον αγώνα τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σε συντονισμό με τους άλλους κλάδους εργαζομένων, πρωτίστως με τους Συλλόγους δασκάλων. Σαρώνοντας τις ανυπόληπτες ΓΣΕΕ –­ ΑΔΕΔΥ, τις υποτελείς στην κυβέρνηση και την εργοδοσία, τις καταδικασμένες στη συνείδηση του κόσμου. Απαιτώντας και επιβάλλοντας στην ΟΛΜΕ να συμβάλει σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Μόνο η κίνηση των αγωνιζόμενων εργαζομένων και όλου του λαού μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή της κατάστασης κι όχι τα επιχειρήματα της κοινοβουλευτικής λογικής, της διαχείρισης ή τα επαναστατικά ευχολόγια που αρχίζουν και τελειώνουν στη δύναμη της ψήφου και τις αποστειρωμένες συγκεντρώσεις. Αγωνιζόμαστε για να πάρουν οι εργαζόμενοι τις τύχες στα χέρια τους. Αγωνιζόμαστε να αποκτήσουν φωνή και όσοι δεν έχουν, δηλ. οι εργαζόμενοι της ελαστικής και μαύρης εργασίας, οι άνεργοι κλπ.

ΜΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ! ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΦΩΣ!

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό δίλημμα, παρόμοιο με αυτά που κι άλλες φορές κλήθηκε να αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Ή θα δεχθεί να γίνει δούλος στην ίδια του την χώρα και να υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον των παιδιών του, στα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων δυναστών, ή θα βαδίσει το δρόμο της οργάνωσης ενός δύσκολου και παρατεταμένου αγώνα, αναγκαίου όμως, για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. Αυτό είναι το μόνο αληθινό δίλημμα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσει, αγνοώντας και απορρίπτοντας όλα τα πλαστά διλλήματα, με τα οποία τον βομβαρδίζουν καθημερινά τα πληρωμένα κοράκια των δελτίων και των τηλεοπτικών πάνελ. Κάθε ελπίδα για ερχομό σωτήρων και «δίκαιων εκπροσώπων», κάθε σκέψη για εύκολες εκλογικές λύσεις, θα πρέπει να εκλείψει και στη θέση τους να γεννηθεί ξανά η πίστη στην αστείρευτη δύναμη του οργανωμένου λαού και των αγώνων του.

 Η ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος αποτελεί προϋπόθεση για τη σωτηρία του λαού. Σήμερα, για να είναι χρήσιμο το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί αποφασιστικά με τις κυρίαρχες πολιτικές και να ενώσει τους εργαζόμενους, ξεπερνώντας τόσο τις κυβερνητικές προσπάθειες διαίρεσης του κόσμου της δουλειάς, όσο και μικροπαραταξιακές λογικές και κομματικές περιχαρακώσεις. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ! Ή θα συνεχιστεί ο αργός μας θάνατος ή θα συστρατευθούμε σε αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής που οδηγεί στον εργασιακό μεσαίωνα, σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, σε κάθε τομέα Κοινωνικής Πρόνοιας, σκορπώντας τη φτώχεια, την ανεργία, τη δυστυχία.

Έγκαιρα άλλωστε, στην παραπάνω κατεύθυνση, είχαμε θέσει, από την αρχή της φετινής χρονιάς, το βασικό πλαίσιο και στόχους του συνδικαλιστικού κινήματος: «Για να κερδίσουν οι αγώνες μας ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ 1) Δημιουργία μαζικού μετώπου Παιδείας – Υγείας – Εργασίας για την ανατροπή της πολιτικής Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. 2) Να μην περάσει καμία απόλυση, καμία εφεδρεία και κανένας εκβιασμός. 3) Όχι στις συγχωνεύσεις σχολείων και στις καταργήσεις ειδικοτήτων. Όχι σε τμήματα πάνω από 25 μαθητές, 20 στις κατευθύνσεις, 10 στα εργαστήρια. 4) Διεκδικούμε αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις και την καταβολή ολόκληρου του εφάπαξ στους συναδέλφους. Δεν θα δεχθούμε ούτε ένα ευρώ μείωση στις ήδη πενιχρές αποδοχές μας. 5) Όχι στην ελαστική και ανασφάλιστη εργασία που προωθεί η κυβέρνηση, τώρα προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών για να καλυφθούν τα κενά. 6) Όχι στην αξιολόγηση- χειραγώγηση. Καμιά συμμετοχή στο διάλογο – παρωδία και στη «διαβούλευση» – κοροϊδία (π.χ. ερωτηματολόγια κ.α.). Όχι στην «αυτοαξιολόγηση» και την κατηγοριοποίηση των σχολείων – μαθητών – εκπαιδευτικών. Κανείς αξιολογητής στην τάξη. 7) Διεκδικούμε δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους. Όχι στα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας των σχολείων. 8) Διεκδικούμε ένα ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο συνολικής και ολόπλευρης μόρφωσης.» (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, 11/9/2012)

· Αγωνιζόμαστε για ένα πανεργατικό-παλλαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής και για ένα διαφορετικό συνδικαλισμό. Με οργάνωση στη βάση, ενάντια στη γραφειοκρατία και τη λογική της ανάθεσης, αποκαθηλώνοντας τις φιλοκυβερνητικές-φιλοεργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες από παντού. Ο αγώνας και τα σωματεία πρέπει να περάσουν στα χέρια των εκπαιδευτικών. Με μαζικές αποφασιστικές γενικές συνελεύσεις, με συγκρότηση επιτροπών αγώνα, με ενίσχυση των απεργιακών ταμείων και της οργανωμένης αλληλεγγύης. Είναι όσο ποτέ αναγκαίος ο συντονισμός των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε μια πορεία ΕΝΙΑΙΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ. Ταυτόχρονα, χρειάζεται αγωνιστικός ενωτικός συντονισμός των εκπαιδευτικών με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με συμπόρευση όλων των μαχόμενων δυνάμεων, χωρίς διαχωρισμούς, σε μια κατεύθυνση που θα συνενώσει όλους τους μαχόμενους κλάδους με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Γιατί αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες, θα μοιραστούμε κοινές ήττες!

· Αγωνιζόμαστε για τον ενταφιασμό των γραφειοκρατών και του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι αγώνες και τα συνδικάτα στα χέρια των εργαζομένων.

· Δε θα επιτρέψουμε να βρεθεί κανείς συνάδελφος μόνος του στην απόλυση ή την υποχρεωτική μετάθεση. Εντείνουμε τις κινητοποιήσεις μας μέχρι το τέλος της χρονιάς.

· Όχι σχολεία στο γύψο. Άρση τώρα της πολιτικής επιστράτευσης.

· Προετοιμάζουμε από τώρα την ενιαία αγωνιστική απάντηση όλου του εκπαιδευτικού κόσμου, με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Σε τέτοιο περιεχόμενο και αποφάσεις οφείλουν να δεσμευτούν τα συνέδρια των ομοσπονδιών ΟΛΜΕ, ΔΟΕ.

· Κυβέρνηση + ΕΕ + ΔΝΤ φέρνουν την Κοινωνική καταστροφή, στήνουν τις δημοκρατικές ελευθερίες στο απόσπασμα, προωθούν τον πολιτικό και κοινωνικό εκφασισμό, κατεδαφίζουν το δημόσιο σχολείο, απαξιώνουν, χειραγωγούν, ετοιμάζουν απολύσεις εκπαιδευτικών.

· Δε θα τους αφήσουμε να μας τσακίσουν, η αναμέτρηση δεν τελείωσε, μπορούμε να τους νικήσουμε!