Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ καθηγητών Περιστερίου Απολογισμός για τη συνδικαλιστική χρονιά που τελειώνει

Απολογισμός για τη συνδικαλιστική χρονιά που τελειώνει

  • Μπροστά στη νέα χρονιά...
Οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Δ.Σ. της Ά ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας στις 24 Ιανουαρίου του 2013(!), θα μας βρει στο μέσο του δυσκολότερου χειμώνα των τελευταίων χρόνων. Η ζωή και η εργασία μας έχουν δραματικά αλλάξει και ο κατήφορος δεν φαίνεται να έχει τέλος. Οι «σωτήριες» δόσεις που βαθαίνουν τα αδιέξοδα, το πισωγύρισμα σε κατακτήσεις, δικαιώματα και κεκτημένα ενός ολόκληρου αιώνα, η οικονομική εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, η ένταση του αυταρχισμού και της κρατικής καταστολής, οι διαρκείς εκτροπές και η παράκαμψη ακόμα και αυτού του αστικού συντάγματος και των νόμων, το ξεπούλημα της χώρας και η κατάρρευση κάθε δημόσιου κοινωνικού αγαθού [υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.λπ.] προοιωνίζονται συνεχή χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων, όλων των καταπιεσμένων τμημάτων του πληθυσμού.
Η απογοήτευση, η παραίτηση και η μαζική κατάθλιψη είναι οι προσδοκώμενες από το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα αντιδράσεις, προκειμένου να μην υπάρξει καμία αντίσταση και καμία ανατροπή.
Η αδρανοποίηση και η απαξίωση των σωματείων, του συνδικαλισμού συλλήβδην, αποτελεί δοκιμασμένη και επιτυχημένη «συνταγή» για την επιβολή μιας «άκρας του τάφου σιωπής» μέσα στο γενικευμένο όλεθρο. Και οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές ηγεσίες [αυτές που αποτελούσαν τόσα χρόνια συμπλήρωμα των νυν και τέως κυβερνήσεων] εκτελούν αυτή τη «συνταγή», συχνά με επιτυχία. Μιλάμε, κυρίως, για τις δυνάμεις που στηρίζονται από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, τώρα και τη ΔΗΜΑΡ, οι ηγεσίες των οποίων αφού, χρόνια τώρα, ευτελίζουν, δυσφημούν και κουρελιάζουν την έννοια του συνδικαλισμού και του συνδικαλιστή [ο οποίος μέσα στα σχολειά μας, ακόμη και σήμερα, συνδέεται αδιακρίτως με τον «πολιτικάντη», το «ρουσφετολόγο», τον «αριβίστα», τον «άεργο καιροσκόπο», τον «επαγγελματία-συνδικαλιστή», και οι χαρακτηρισμοί κλιμακώνονται αρνητικά…], αφού έχουν συμβάλει με κάθε τρόπο στην αποπολιτικοποίηση και στο συντεχνιασμό, βρίσκονται σήμερα μπροστά στο δίλημμα: Θα διαχωρίσουν τη θέση τους, όχι στα λόγια αλλά εμπράκτως, από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους ή απλά θα πάψουν να αποτελούν τμήμα των Σωματείων. Πρέπει να τεθεί ως κόκκινη γραμμή: Ή συνδικαλισμός ή Μνημόνιο και αντιλαϊκή πολιτική. Κανένας δεν μπορεί να τα υπηρετεί και τα δύο…

  • Η χρονιά που πέρασε...
Το Δ.Σ. της Α΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας, αποτελούμενο από 3 μέλη της ΔΑΚΕ, 2 μέλη των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, 1 μέλος των ΣΕΚ και 1 μέλος του ΠΑΜΕ, θα μπορούσε, κατ' αρχάς, να πει κανείς ότι έχει αριστερό, αγωνιστικό πρόσημο. Ωστόσο η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε τη δράση και το παρελθόν της ΕΛΜΕ και του Δ.Σ., θεωρούμε ότι αποτελεί, τόσο τα τελευταία χρόνια όσο και τη φετινή χρόνια, ένα σχήμα με χαμηλό επίπεδο πολιτικού διαλόγου και πολιτικής αποτελεσματικότητας, με αδυναμία συντονισμού και συνεργασίας, με χρόνια πλέον προβλήματα δυσλειτουργίας, που σίγουρα αδυνατεί να εκφράσει ή να εμπνεύσει αγωνιστική διάθεση στον κλάδο και στους συναδέλφους.
Πιο συγκεκριμένα:
α) Συγκρότηση του Προεδρείου: Όταν εμείς, η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, προτείναμε τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού προεδρείου, στη βάση ενός πολιτικού πλαισίου-προγράμματος δράσης, συναντήσαμε την αντίδραση τόσο της ΔΑΚΕ όσο, δυστυχώς, και του ΠΑΜΕ. Παρόλο που επιχειρηματολογήσαμε ολοκληρωμένα κατά της απολίτικης-προσχηματικής λογικής του δήθεν «αντιπροσωπευτικού» προεδρείου, παρόλο που επικαλεστήκαμε την αποτυχία αντίστοιχων συγκροτήσεων των προηγούμενων χρόνων, παρ’ ότι καταθέσαμε προτάσεις τόσο για δική μας υποψηφιότητα, παρ' ότι ήμασταν διατεθειμένοι να υποστηρίξουμε υποψηφιότητα από τις ΣΕΚ ή το ΠΑΜΕ, ο μεν συνάδελφος του ΠΑΜΕ επέμεινε μέχρι τέλους στην αδιέξοδη γραμμή του «αντιπροσωπευτικού» [μάλιστα με την απαίτηση όλες οι παρατάξεις να είναι εντός προεδρείου], ο δε συνάδελφος των ΣΕΚ τελικά μπήκε στο προεδρείο με τη ΔΑΚΕ! Εμείς συνειδητά και υπεύθυνα μείναμε εκτός προεδρείου [έτσι κι αλλιώς, ουδόλως, όπως έχουμε αποδείξει με την πολύχρονη δράση μας, ενδιαφερόμαστε για καρέκλες και τίτλους], παρόλο που είμαστε πάντα πρωτοπόροι στην καθημερινή επαφή με τους συναδέλφους στα σχολεία, τόσο σε καιρούς κινητοποιήσεων, όσο και σε προβλήματα που αφορούν στη δυσβάσταχτη πλέον καθημερινότητά μας στο υπό κατάρρευση δημόσιο σχολείο. Και έτσι, φυσικά, θα συνεχίσουμε να πράττουμε, εντός και εκτός Δ.Σ.
β) Λειτουργία και διαδικασίες: Α] Η λειτουργία του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ απέχει πολύ από μια τυπική, στη βάση καταγεγραμμένων πρακτικών, κανονική εβδομαδιαία λειτουργία, η οποία να μπορεί να ελεγχθεί και να απολογισθεί στη βάση συγκεκριμένων δεδομένων, ώστε οποιοσδήποτε συνάδελφος να έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει, να διαπιστώσει ή να κάνει κριτική στα όσα λέγονται ή αποφασίζονται. Αυτή η διαλυτική κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει να αλλάξει άμεσα με τη συγκρότηση του νέου Δ.Σ. Β] Το ανώτατο όργανο της ΕΛΜΕ, η Γ.Σ., είναι συχνά μια διαδικασία υποβαθμισμένη-απονευρωμένη, που καταντά σχεδόν ανούσια και αντιδημοκρατική. Φέτος έγιναν 2 όλες κι όλες Γ.Σ. (2/2/12 και 25/9/12, ενόψει πανελλαδικών απεργιακών κινητοποιήσεων, προκειμένου να συζητηθούν και να ψηφιστούν οι εισηγήσεις και τα προγράμματα δράσης της ΟΛΜΕ), εκ των οποίων αποφάσεις τέθηκαν σε ψηφοφορία μόνο στην πρώτη (στη δεύτερη, λόγω μη απαρτίας, πήγαμε στη Γ.Σ. Προέδρων με αποφάσεις Δ.Σ.). Το θέμα της μαζικότητας και του εποικοδομητικού διαλόγου στις συνελεύσεις είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει τα μέλη του Δ.Σ., τις πολιτικοσυνδικαλιστικές παρατάξεις της ΕΛΜΕ και κάθε συνάδελφο που αντιλαμβάνεται τη μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα στις μέρες της βαρβαρότητας που ζούμε, της ύπαρξης ενός μαζικού-ενωμένου-αποτελεσματικού πρωτοβάθμιου σωματείου, όπως είναι η ΕΛΜΕ. Πρέπει, επομένως, να ληφθούν σοβαρά υπόψη διαμαρτυρίες και κριτικές συναδέλφων (διαδικασίες που διαλύονται από αντεγκλήσεις μεταξύ μελών των παρατάξεων, από μακροσκελείς τοποθετήσεις που δε διακόπτονται, από έλλειψη ουσιαστικής συζήτησης κ.λπ.) και να παρθούν όλα εκείνα τα οργανωτικά-πολιτικά και συνδικαλιστικά μέτρα που θα ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση. Ασφαλώς και δεν μπορούν να λυθούν όλα τα ζητήματα από τα μέλη του Δ.Σ. Και κυρίως δεν μπορεί να επιλυθεί το θέμα της μαζικότητας, που είναι κατεξοχήν πολιτικό. Μπορούν ωστόσο να ληφθούν μέτρα προκειμένου η διαδικασία της Γ.Σ. να είναι πιο ουσιαστική, πιο αποτελεσματική, πιο δημοκρατική (δηλ. να ψηφίζουν όλοι οι συνάδελφοι και όχι οι λίγοι εναπομείναντες, να τίθενται σε ψηφοφορία αντιπροτάσεις-πλαίσια κ.λπ.).
Επιπλέον πρέπει να θυμίσουμε ότι οι εκλογές για την ανάδειξη των αιρετών έγιναν χωρίς να προηγηθεί απολογιστική συνέλευση [άργησε να καθοριστεί η ημερομηνία της και τελικά ματαιώθηκε, αφού συνέπεσε με την ημέρα διεξαγωγής των εκλογών, οι οποίες πραξικοπηματικά άλλαξαν], ενώ απουσίασαν πλήρως οι ενημερωτικές Γ.Σ. Παρόλο που με το Μνημόνιο 3 (πολυνομοσχέδιο και νέο πειθαρχικό) ανοίγει με εκρηκτικό τρόπο το ζήτημα των απολύσεων στο Δημόσιο (που ξεκίνησαν με τους 2.000 ΙΔΑΧ και έπονται άλλοι 25.000 στη νέα χρονιά, 150.000 συνολικά μέχρι το 2.015), των αργιών, που άρχισαν ήδη να επιβάλλονται, της αξιολόγησης (κυκλοφόρησε προ καιρού το πόρισμα των «σοφών» συμβούλων, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ έχουν πιάσει τη δουλειά της «λάσπης» ενάντια στον κλάδο και αναμένεται μέχρι 10/3/2013 το Προεδρικό Διάταγμα για τα «κριτήρια αξιολόγησης» ), ενώ οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις και οι υπερωρίες επιβάλλονται από τις Διευθύνσεις σαν λύση στις τραγικές ελλείψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, και παρά την πρόταση της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, δεν αποφασίστηκε έκτακτη ενημερωτική Γ.Σ. (λόγω διαφωνίας της ΔΑΚΕ), αλλά απλώς ενημέρωση των αντιπροσώπων των σχολείων, Κι αυτή έγινε καθυστερημένα και χωρίς επισταμένη ενημέρωση όλων των σχολείων. Κι εδώ, ασφαλώς, αποκαλύπτεται το γνωστό θέμα της περιορισμένης ενημέρωσης και της απουσίας τακτικής σύγκλησης των αντιπροσώπων των σχολείων με απόφαση των Συλλόγων Διδασκόντων, ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα, επιτακτικά και αποτελεσματικά από το νέο Δ.Σ.
Μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί, τέλος, η παράταση της θητείας του Δ.Σ., με τη μετάθεση των εκλογών για τις 24 Γενάρη της νέας χρονιάς. Σύμφωνα με το καταστατικό, αλλά και με βάση τη συγκυρία και την αναγκαιότητα λόγω του οδοστρωτήρα των μέτρων και των επιθέσεων, με αιχμή τώρα τις απολύσεις στο Δημόσιο, θα έπρεπε η εκλογοαπολογιστική Γ.Σ. και οι εκλογές να γίνουν το αργότερο το δεύτερο δεκαήμερο του Δεκέμβρη και όχι να παραπέμπονται για μετά τις γιορτές.
γ) Πρωτοβουλίες-αγωνιστικές κινητοποιήσεις: Ίσως η πιο σημαντική πρωτοβουλία που λήφθηκε τη φετινή χρονιά ήταν η από κοινού με τις άλλες 2 ΕΛΜΕ της Γ' Αθήνας κινητοποίηση στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (4/10/12) ενάντια στις συμπτύξεις τμημάτων σε σχολεία της διεύθυνσης (στην περιοχή μας στο 5ο Γυμνάσιο και στο 3ο Γυμνάσιο, λίγο νωρίτερα, και τα δύο προερχόμενα από συγχωνεύσεις) και στον αυταρχισμό του Διευθυντή Δ.Ε., Γ. Ζαφειρακίδη, που προέβη ακόμη και σε εκβιασμούς και απειλές εναντίον διευθυντών και καθηγητών. Η κινητοποίηση ήταν πολύ πετυχημένη, με τη συμμετοχή γονιών και μαθητών. Ωστόσο, οι συμπτύξεις προχώρησαν και η συνέχιση του αγώνα δεν κατέστη δυνατή. Σε αυτό φέρει ευθύνη και το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ μας, που έμεινε στην κριτική των χειρισμών των άλλων 2 ΕΛΜΕ, χωρίς ωστόσο να πάρει πρωτοβουλία να συζητηθούν τα όποια προβλήματα και να δοθεί μια συνέχεια στον αγώνα ενάντια στις συγχωνεύσεις-συμπτύξεις και στις πολιτικές των άγριων περικοπών, οι οποίες μαίνονται αυτή την εποχή τόσο στην Α' Βάθμια Γ' Αθήνας όσο και σε άλλες ΕΛΜΕ της Αττικής και της περιφέρειας και θα επανέλθουν ενδεχομένως σύντομα και στην περιοχή μας. Είναι γεγονός ότι στο δήμο Περιστερίου, που δέχθηκε άγριο χτύπημα από τις συγχωνεύσεις και το πετσόκομμα πριν από 2 χρόνια, δεν υπάρχει πρόταση του Διευθυντή, κ. Ζαφειρακίδη, για περαιτέρω συγχωνεύσεις σχολείων (άγνωστο, ωστόσο, αν θα υπάρξουν για τα ΕΠΑΛ). Όμως, τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό (στη Γ' Αθήνας 1.430 ώρες-72 εκπαιδευτικοί, και είμαστε στο μέσον της σχολικής χρονιάς) είναι πολλά, πιστώσεις δεν υπάρχουν πλέον για αναπληρωτές και προφανώς θα προσπαθήσουν να καλύψουν όπως-όπως (ακόμη και με κοψίματα ωρών από μαθήματα, ακόμη και με συνδιδασκαλίες και ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε) τις ώρες που χάνονται. Θα είμαστε σε εγρήγορση, θα παρεμβαίνουμε όπου εκδηλώνεται ο αυταρχισμός της διοίκησης, θα συντονιστούμε με την πρωτοβάθμια, που βρίσκεται ήδη σε κινητοποίηση, με τους γονείς και του μαθητές, προκειμένου να αποτρέψουμε την περαιτέρω διάλυση των σχολειών μας;
Κι εδώ ανακύπτει το επόμενο σοβαρό ζήτημα που, κατά τη γνώμη μας, έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Σε μια περίοδο που το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, της ομοσπονδίας μας, λόγω δυσμενών συσχετισμών, κωλυσιεργεί και περιορίζεται σε έναν τυπικό καταγγελτικό λόγο, οι ΕΛΜΕ, τα πρωτοβάθμια σωματεία, πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πρόσφατα, υπήρξε κάλεσμα των ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας και Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής για συντονισμό των ΕΛΜΕ της Αττικής ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις, στον οικονομικό μαρασμό των σχολείων και στον αυταρχισμό του νέου πειθαρχικού, με πρώτο αγωνιστικό βήμα την κινητοποίηση γονιών-μαθητών και εκπαιδευτικών στο Υπ. Οικονομικών. Στο συντονισμό αυτόν συμμετέχουν πάνω από 9 ΕΛΜΕ της Αττικής. Είναι εξαιρετικά αρνητικό ότι το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ μας παραμένει μέχρι σήμερα σχεδόν αντίθετο με τις όποιες κινήσεις συντονισμού ή συνεργασίας με άλλες ΕΛΜΕ, δεν παίρνει ποτέ αποφάσεις συμμετοχής, στην καλύτερη περίπτωση στέλνει παρατηρητή (!), έχει μια στάση αμφισβήτησης της αποτελεσματικότητας και της πολιτικής στόχευσης παρόμοιων πρωτοβουλιών. Αυτή τη λογική αναπαράγουν στο Δ.Σ., με διαφορετικό πολιτικό σκεπτικό αλλά ίδιο πολιτικό αποτέλεσμα, οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ και του ΠΑΜΕ.
Θεωρούμε ότι σε εποχές τόσο δύσκολες, σε περιόδους που η αδράνεια και η κωλυσιεργία των ομοσπονδιών, η έλλειψη ενός πραγματικά αγωνιστικού προγράμματος και μιας σοβαρής προετοιμασίας για έναν αποτελεσματικό αγώνα διαρκείας ενάντια στη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης, παθητικοποιεί τον κλάδο μας, οι ΕΛΜΕ, τα πρωτοβάθμια σωματεία, πρέπει να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Δεν δικαιολογείται καμία αμφισβήτηση, καμία καθυστέρηση, καμία καχυποψία.
  • Και μια αυτοκριτική...
Η παράταξή μας, η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, που χάρη στη στήριξη και την εμπιστοσύνη των συναδέλφων συμμετέχει στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ με δύο μέλη, δεν προτίθεται να αποποιηθεί των όποιων ευθυνών της για τα προβλήματα και τις ελλείψεις που παρουσιάσαμε πιο πάνω. Θα είμαστε, ωστόσο, συνυπεύθυνοι και υπόλογοι σε ολόκληρο τον κλάδο των εκπαιδευτικών αν ανεχόμαστε τις δυσλειτουργίες και το διαλυτισμό -που από άλλους συνειδητά και από άλλους ασυνείδητα ίσως καλλιεργείται- αν δε συμβάλλουμε άμεσα στην ταξική ανασυγκρότηση του σωματείου, ενάντια στην αδράνεια και τη γραφειοκρατικοποίησή του. ΘΕΩΡΟΥΜΕ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΟΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ:
  • Άμεση αλλαγή των συσχετισμών στο σωματείο, σε ταξική κατεύθυνση. Είναι στο χέρι όλων των συναδέλφων εκπαιδευτικών. Δεν πρέπει και δε μας αντιστοιχεί να ανεχόμαστε στα σωματεία μας, στα συλλογικά μας όργανα, παρατάξεις μνημονιακές ή παρατάξεις που δεν έχουν πάρει απόφαση να διαχωριστούν πλήρως και αμετάκλητα από τις πολιτικές και τις λογικές της τροϊκανής κυβέρνησης, των μνημονίων, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Αν ο κυβερνητισμός ήταν πάντα ο εχθρός του συνδικαλισμού, από εδώ και στο εξής θα είναι η ταφόπλακά του. Τα συνδικάτα οφείλουν να εναντιωθούν και να οργανώσουν τους εργαζόμενους άμεσα, δυναμικά, αντιθετικά, συνολικά ενάντια σ’ αυτήν τη βάρβαρη πολιτική και τους εκφραστές της, που τείνει να μετατρέψει τη χώρα σε νεοαποικία και όλους εμάς σε εξαθλιωμένους και υποταγμένους ιθαγενείς. Η ενίσχυση της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ακριβώς αυτήν την κατεύθυνση θα υπηρετήσει.
  • Όταν το εργασιακό τοπίο μαυρίζει, όταν ό,τι γνωρίζαμε ως νομικό-διοικητικό πλαίσιο τρίζει συθέμελα και καταρρέει εν μία νυκτί [με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, εγκυκλίους, υπουργικές αποφάσεις ή προεδρικά διάταγμα], όταν η «μονιμότητα», το «αμετάθετο», ακόμη και το «τεκμήριο της αθωότητας» συκοφαντούνται σαν «συντεχνιακές κατακτήσεις», το σωματείο οφείλει να είναι μπροστά, ανάχωμα στην ισοπεδωτική έφοδο της κυβέρνησης και των επικυρίαρχων. Ή θα αναλάβει το ρόλο του ή θα ατονήσει, θα απαξιωθεί και -μη έχοντας λόγο ύπαρξης- θα διαλυθεί.
  • Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, το σωματείο οφείλει να είναι, εκτός από όργανο πάλης, συλλογικότητα συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους συναδέλφους, στους μαθητές μας και τις οικογένειές τους αλλά και σε άλλους εργαζόμενους που βρίσκονται σε αγωνιστική κινητοποίηση. Απαιτούνται άμεσα οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες που θα αναλάβει ή θα στηρίξει, προκειμένου να μη μείνει κανείς μόνος μέσα στη ζοφερή καπιταλιστική κρίση.
  • Για μια πολιτιστική αναγέννηση κόντρα στο σκοταδισμό και το νεοφασισμό, το σωματείο πρέπει, επίσης, να αποτελέσει ένα κέντρο πρωτοβουλιών, με ημερίδες, προβολές, συναυλίες, λογοτεχνικές βραδιές κ.λπ., σε συνεργασία με τους μαθητές μας, συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε παρόμοιες πρωτοβουλίες άλλων ΕΛΜΕ ή άλλων συνδικαλιστικών-κοινωνικών φορέων.

Για ένα σωματείο ζωντανό, αποτελεσματικό, αλληλέγγυο,
για ένα σωματείο που σκέφτεται, οργανώνει
και αγωνίζεται για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ καθηγητών Περιστερίου

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Τηλ. Επικοινωνίας
Σ. Γιασουρίδου 6974280937, Δ. Δημητούλης 6933387677,
Μ. Μαχά 6973497770, Α. Φατούρου 6974438720

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου